Մեր բակը ես նմանեցնում եմ մի գոռոզ, միշտ տխուր, լուռ մի ծերունու:
Մեր բակում ոչ ոք չի խաղում կամել շատ քիչ
են (մեկ-երկու երեխա): Բակից ձայներ չեն լսվում թռչունների, բնության,
կենդանիների, անգամ երեխաների: Միայն այնպես ինչպես ծեր պապիկները, որոնք խոսել չեն
սիրում, նստում են հեռուստացույցի առաջ ու լսվում է միայն հեռուստացույցի ձայնը, ինչպես
մեր բակից լսվում է միայն փողոցի, մեքենաների ձայնը: Ես շատ կցանկանայի, որ մեր բակը
նման լիներ, գոնե իմ պապիկին, քանի որ նա աշխատում
է, խոսում և հեռուստացույց էլ միայն երեկոյան է դիտում:
